ข้อคิดจากเพชรพระอุมา : 17
ตอนหลัง ๆ ยิ่งอ่านยิ่งมัน อ่านพรวด ๆ เลย สำหรับการเดินทางครั้งแรกนี้ คงต้องจบด้วยบทเพลงของแงซาย "เกิดมาเยี่ยงกษัตริย์ขัตติยราช แต่อนิจจา! อนาถนัก ต้องพลัดพรากถิ่นฐานแหล่งกำเนิด ซมซานพเนจรไปทั่วเขตแคว้นแดนกันดาร" "ทุกหุบห้วยละหารสำเนาไพร ข้าบุกบั่นไปปิ่มเลือดตากระเด็น มีดวงดารากรแทนประทีปส่อง ฝากอนาคตไว้กับหมู่เมฆอันเลื่อนลอย" "สุริยาประทานพลังฤทธิ์ให้แก่ข้า จันทราเปรียบเสมือนเพื่อนใจ หากสวรรค์ส่งข้ามาเกิดจริงแล้วไซร้ ข้าคงกลับคืนไปสู่เจ้าได้สมจินต์" รอข้าก่อน อาณาจักรสีทอง อันผ่องใส รอข้าก่อน ประชากรทั้งหลาย และรอข้าก่อน ศัตรูหมู่อมิตร ข้ากำลังจะกลับไป.. กลับไป..กลับไป..."